مثنوی «عروسی عشاق» تقدیم به شهید مدافع حرم امیر سیاوشی

بـِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن
مثنوی «عروسی عشاق»  تقدیم به شهید مدافع حرم امیر سیاوشی، تازه دامادی که به مراسم عروسی اش نرسید 
می‌زَند در سینه دل پَر یار را  -  ژاله جاری دیدۀِ اَسحار را 
می‌رسد دل را خبر هر دَم فراق - از دمشق و زاریا تا از عراق
بویِ خاکِ خورده باران می‌رسد -  غرقه در خون جسمِ یاران می‌رسد 
هر سحرگاهی رسد ما را نوید  - می‌رسد از شام شیدایی شهید
جان فدایِ عشقِ زینب می‌رسد -  کرده از داغِ علی تَب می‌رسد 
باز شهرِ غرقه در گردابِ دود-  می‌کُند حِس، عاشقی در تاروپود
شهر دودآلود، امیر آورده‌اند   -  کُشته دامادی به تیر آورده‌اند
زُلفِ او را خون ، خضاب آورده ناز – در حنابندانِ پرسوزوگداز 
در کفن‌پوشیده تن، دامادِ نور   - تا رَوَد در حجلۀِ سبزِ حُضور
بسته بر سَر نامِ زیبایِ حسین – تازه‌دامادی به مادر نورِ عِین 
بسته او را در کفن می‌آورند – یوسفِ دور از وطن می‌آورند  
های مردم لاله باز آورده‌اند -   عطرِ محرابِ نماز آورده‌اند 
های مردم، بویِ سیب آورده‌اند -جسمِ عیسی بر صلیب آورده‌اند 
از دلِ آتش، خلیل آورده‌اند – کُشته موسی را زِ نیل آورده‌اند 
های مردم، نعش هابیل است این – می‌رسد کَز  وادیِ عین‌الیقین 
غرقه در خون رویِ ناز آورده‌اند - بر سر نِی، مَه فراز آورده‌اند
کُشتۀِ کرب و بلا آورده‌اند -  پاره‌هایِ جانِ ما آورده‌اند 
رختِ دامادی به تن آورده‌اند – عاشقی گُلگون‌کفن آورده‌اند
این قمر رویانِ قومِ آفتاب  - بسته با خون، گیسوانِ خود خَضاب
در شبِ بزمِ عروسی‌شان به عشق  - می‌رسند اما، کفن‌پوش از دمشق
کف‌زنید و کِل کشید ای کورها -  رقص دار است و سَرِ منصورها
دل هزاران پاره دارم سینه را    -   با که گویم غربتِ آدینه را
می‌کَنَد جان شهرِ بی یادِ شهید -  در تنش باید که جانی نو دمید
 باز باید غرقه خون‌ها سَر رسند -  باز باید لاله‌ها پرپر رسند 
بازگردید اِی کفن‌پوشان پاک – کرد ما را حُبِ این دنیا هلاک  
کَس نمی‌گوید اذانِ عشق باز -  طعمِ دنیا می‌دهد ما را نماز
بی شما اِی لاله رویانِ دمشق  -  شهر ما دیگر ندارد بویِ عشق 
بازگردید اِی هزاران پاره‌ها -    در دمشقِ عاشقی آواره‌ها 
ما زِ دل یاد شهیدان برده‌ایم  – بس که از مُردارِ دنیا خورده‌ایم 
بی شما، ما ای شهیدان مرده‌ایم  - بی‌شکوهِ عشقتان افسرده‌ایم
شیعه مردان، ای کفن‌پوشانِ عشق- کربلا را کرده برپا در دمشق 
ای به شیرینِ بلا فرهادها  -  ای کفن‌پوشیده تن، دامادها 
یادتان شد جاودان در ثبتِ عشق – لاله‌هایِ پرپرِ دشتِ دمشق
شاهدِ بزمِ عروسی‌تان لَحَد  -داغِتان بر سینۀِ ما تا اَبَد 
رهسپارانِ دیارِ کربلا  -   نوشِتان باشد مِیِ وصلِ ولا
هر که در سر عشقِ زهرا باشدش -  بر سر نیزه سر او بایدش 
غرقه در خون تا نخواند کَس نماز  -کربلا را او نداند رمز و راز   
کربلا یعنی شکوه و فَرّ عشق  - کربلا یعنی شهادت در دمشق 
هان بخیز اِی تک‌سوارِ دشتِ عشق – ای امیرِ دل پریشانِ دمشق   
در شب دامادی‌ات شوری بِساز – با اذانِ لاله‌ها میخوان نماز 
ای عروسِ عاشقی بگرفته بَر  - وه چه زیبا کرده‌ای بر نیزه سَر 
ای دلاور مردِ اهلِ شور و شِین -- می رسان از ما سلامی بر حسین  
با شما این شهر دود آلوده وار -  می‌دهد یک‌بارِ دیگر بویِ یار
بویِ مهدی می‌رسد از سمتِ عشق  -  می‌چکد خون از سر زُلفِ دمشق
دل پریشانم خدایا نور کو-   آن سفرکرده به راه دور کو 
تا کجا تا کِی فراق و انتظار؟  -  این خزان را کِی، کُجا آید بهار
قره‌العینِ تمام انبیا   -    جانِ زهرایت بیا مهدی، بیا 
ظلمتِ اسکندری‌ها کُشتمان -  خنجر دشمن فرو بر پُشتمان 
ای امیرِ مُنتقم بر رنجِ یاس  -کِی کُنی از درد و غم ما را خلاص  
به امید ظهور حضرت یار.....
هفتم دی‌ماه ۱۳۹۴منصور نظری