سلامتی،آرامش، شادی و نشاط به جهان باز خواهد گشت.روز های سخت میگذرد و تنها خاطرات آن می ماند و خاطرات آن نیز شیرین است .
آنچه درجهان مدرن امروز و ازجمله در کشور عزیزمان ایران دارد،اتفاق می افتد پند و عبرتهای بسیار دارد.هان ای دل عبرت بین از دیده نظر کن هان ، امروزه ویرانی طاق کسراهای زیادی آیینه عبرت است.
بدون شک شیوع این بیماری ویروسی مصیبتی بزرگ است که جامعه بشری را به شدت درگیر کرده و هر روز هم ابعاد جدیدتر و خطرناکتری به خود میگیرد،جان انسان هایی را گرفته و همچنان قربانی های دیگری راهم بدنبال خواهد داشت.
بسیاری، عزیزان خود را از دست داده و خواهند داد. جریان زندگی و چرخه مبادلات اجتماعی ، اقتصادی ، فرهنگی و هر آنچه به زندگی انسان در جامعه مدرن تعلق دارد را مختل نموده است.میلیاردها انسان را خانه نشین کرده و هر روز سخت گیری ها بیشتر و بیشتر میشود . به همین مقیاس کسب و کارها را از رونق انداخته و تبعات اجتماعی ، روانی و اقتصادی این خانه نشین شدن ها در حساب نمی گنجد .
مسئله اول مردمان همه جوامع فارغ از هر تمایزی حفظ جان است و بس. پس شیوع این ویروس مصیبت است و فاجعه.
این همه در جهانی اتفاق میافتد که ” فرد گرایی ” افراطی انسان مدرن !؟ قرن بیست ویک به علل گوناگون او را موجودی خود خواه ، خود محور،متکبر، زیاده خواه، سرکش و شدیداً مادی گرا نموده به طوری که از خصائل والای انسانی به دور افتاده است.معنویت در زندگی انسان ها و جوامع انسانی کم رنگ شده و بعضاً رخت بر بسته و حس لذت جویی مادی محور تمامی فعالیت ها و رفتار های فردی و اجتماعی گردیده است. ” من” محور و معیار همه چیز است؛ خانه من ،ثروت من ،ویلای من ، سهام من و هزاران من دیگر. منی که از یاد برده است تنها امانتداریست که مالک اصلی آن خداست و خود نیز چند صباحی خواهد بود و مرگ تنها پدیده ای که هیچ استثنایی نمی شناسد اورا در برخواهد گرفت .
کل من علیها فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال والاکرام .
در نگاه ِلیبرالیستی امروز این انسان نه اشرف مخلوقات و ” و لقدکرمنا بنی ادم ” است و نه ” احسن تقویم”، بلکه جسمی مادی بوده که جز لذت جویی، کمالی نمی جوید .
در حوزه اجتماعی نیز با دولت ها و کشورهایی مواجهه هستیم که تحت عنوان تامین ” منافع ملی” هر اقدامی را مشروع دانسته و با استفاده از قدرت خویش حتی دارو را هم تبدیل به ابزار ی برای کسب منفعت و فشار بر هر کس و دولتی نموده اند که هژمونی آنان را نمی پذیرد.( گر چه در فضای بین الملی با روندهایی از همگرایی و کم رنگ شدن مرزهای سیاسی و حاکمیت های مطلق و شکل گیری نهاد های حقوقی و کیفری بین الملی مواجهه ایم اما با کمال تاسف باید گفت با جابجا شدن حتی یک رییس جمهور بسیاری از این تلاشها ناکام میگردد .)
دولت هایی که بدنبال کشف سیارات و کرات منظومه های بیکران هستی اند ، شبیه سازی انسان و هوش مصنوعی ، بمب های هسته ای و موشکهای قاره پیما برای کشتار انبوه و هزاران هزار پدیده دیگر ، حال چرا اینقدر مستاصل و درمانده شده اند ؟؟.درماندگی که سبب گردیده مدعیان اداره جهان تجهیزات پزشکی را هم به صورت خیلی مدرن سرقت نمایند.تصور نمی شد یک ویروس به این میزان ارزشهای جامعه غربی را به آسانی بشکند و فرو ریزد .
اما این همه ماجرا نیست،در زمانه بی هیاهوی لال پرست که شرح لحظه لحظه حال برای ناباوران خیال پرست ، سخت و طاقت فرسات ، نه تنها باید دست ها را شست ، بلکه چشم ها و ذهن ها را هم باید شست.باور داشت که جور دیگری هم میتوان دید.و شاید بتوان گفت این آغاز تحولی بزرگ در همه ابعاد زندگی انسان امروز خواهد بود؛ تحول سبک زندگی،دگرگونی در حکومت داری ، دولت های مستقل وحاکمیت های مطلق و تغییر در باور سیاستمداران و آغازی برای تغییر ساختارهای سیاسی، اقتصادی ، اجتماعی. فرهنگی و قضایی.و بعبارتی دیگر عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی .
حال که شیوع یک ویروس (که در علت و منشا آن هم بحث است ) همه معادلات را بر هم میزند و جهان را غافلگیر میکند( این ادعا را میتوان در گفتار اندیشمندان و سیاستمداران… دنیا دید) و هیچ مرزی نمی شناسد و همه کشورها را در نوردیده و جهان با آن مردمان و زمامداران مدعی ، آنقدر ناتوان است ، چرا نباید طرحی نو در انداخت و نگاهی انسانی تر را در رفتارهای فردی و اجتماعی حاکم کرد . دراین شرایط است که صحبت از پایان جنگ ها میشود و متحد شدن و تلاش همه جوامع برای مبارزه با شیوع این ویروس .
فارغ از بسیاری اندیشه های آخر الزمانی و تفکرات برخی مدعیان مسلک های عرفانی و غیره میتوان گفت؛جهان می بایست پوست اندازی نماید ، آن هم با نگاهی الهی و انسانی تر . سخنی تازه باید گفت و طرحی نو در انداخت ، شاید که فلسفه انتظار همین است.