بـِسـم ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن
مثنوی «طلیعۀِ ظُهور» تقدیم به‌ساحت مقدس شهدای سرو قامت مدافع حرم اهل‌بیت علیهم‌السلام در سوریه و عراق
آورده خبر سَحَر دوباره – از پیکرِ ماهِ پاره‌پاره
از بر سَرِ نِی شُدن ستاره – از رأسِ بریده و اِشاره
از او که به نیزه‌ها اذان گفت – از فصلِ بهارِ بی خزان گفت
از آینه‌دارِ عشق و مستی – از صبحِ ازل، دَمِ اَلستی
آن فاطمه را مسیحِ مصلوب – افسانۀِ عشقِ عالم‌آشوب
از او که خدایِ عاشق او بود – افسانۀِ صبحِ صادق او بود
از او که تمامیِ شَرَف بود – در مقتل ِعشق جان به کَف بود
از کرب و بلایِ گشته تکرار – از بَر سَرِ نیزه دیدنِ یار
آورده خبر سحر ز باران – از فصلِ عروجِ سرخِ یاران
از زُلفِ حلب به رنگِ لاله – از گریه و اشک و آه و ناله
از صبحِ دمشق و غرقه خونی – از جسمِ شهید و لاله گونی
از گریۀِ فوعه در سحرگاه – از زاریِ اشک و مویۀِ آه
از داغ نَبَل ، دلِ حلب را – تسخیر سَحَر به دستِ شب را
از غرقه‌به‌خونیِ کَفَریا – از کودکِ گشته غرقِ دریا
از بُغضِ دمشق و اشکِ درعا – از حِسکه و رِقّه و سُوِیداء
از غرقه‌به‌خونیِ بهاران – از کرب و بلایِ روزگاران
از ما که مدافعانِ نوریم – مردانِ طلیعۀِ ظهوریم
ما فاطمه را اسیرِ عشقیم – مردانِ مدافعِ دمشقیم
با ما سخن از وَلا بگویید -از کُشتۀِ کربلا بگویید
از او که به نی سرش اذان گفت – مردانه گُذشتن از جهان گفت
ما زنده و جاودان عشقیم – گردیده شهید در دمشقیم
ما شُهره به نام فاطِمیّوون – نوحیم و گذشته از یمِ خون
با ما ز اَدایِ دِین گویید – از یاریِ با حسین گویید
شوریده به عشقِ کربلا را – دنیا نتوان فریبِ ما را
با ما سخن از سَحَر بگویید – از عاشقی و خَطر بگویید
از کَردنِ تَرکِ سَر بگویید – از فاطمه و نظر بگویید
ما را به‌جُز عاشقی هوا نیست – دنیا نه سزایِ همچو مایی است
اندَر سر ما به‌جُز بَلا نیست – تقدیرِ کبوتران رهایی است
نوشیده سبویِ کربلایی – مستیم و ز بادۀِ ولایی
بر ما همه این بلا که برپاست – ما را گُنه عاشقیِ زهراست
از صبحِ اَزَل که در وجودیم – ما عاشقِ یاسِ رو کبودیم
ما لب به الست او گشودیم – بر آتشِ عشق او چو دودیم
از بادۀِ نابِ عشق مَستیم – ما شیعه و فاطمه پرستیم
سرمستِ شرابِ وصلِ یاریم – از بادۀ فاطمی خُماریم
بگذشته زِ نیلِ خون و آتش – از نسلِ سیاوشیم و آرش
آنان که به انتظار اویید – با ما سخن از عروج گویید
ما موج همیشه در خروشیم – ما خرقۀِ عافیت نپوشیم
از نسلِ پِیَمبرانِ نوریم – سرگشتۀِ وادیِ ظُهوریم
بگذشته ز نیل پُربلاییم – ما سالک راه کربلاییم
سیرابِ ز کوثرِ حقایق – روییده زِ خاکِ ما شقایق
در گِردِ حَرَم مُدافعانیم – بگذشته زِ جان و خان و مانیم
سرمستِ زِ عطرِ نابِ یاسیم – از رنج و بلا کجا هراسیم
نوشیده شرابِ ارغوانیم – پَر کِشته به اوجِ لامَکانیم
از قومِ سحر، قبیلۀِ نور – جویایِ قَبَس به وادیِ طور
مردانِ دلیرِ لاله فامیم – لب تشنۀِ آبِ انتقامیم
سیلی زده را به رویِ زهرا – بر دارِ بَلا کِشیمَش از پا
ما در پیِ انتقامِ یاسیم – بر گِردِ حریمِ حق به پاسیم
بر فاطمه سَرسپارِ عشقیم – ما کُشتۀِ مَقتلِ دمشقیم
عباس عَلَم گرفته دوشیم – شوریده چو بحرِ پرخروشیم
ما وارثِ اشک و چشمِ خیسیم – افسانۀِ عشق می‌نویسیم
در طالعِ ما به‌جز بلا نیست – افسانۀِ ما شکوهِ مَردیست
ما قومِ همیشه سربداریم – آزاده‌ترین به روزگاریم
در مذهبِ ما بَلا ، سعادت – تنها رَهِ کربلا، شهادت
گم‌گشتۀ در وجودِ یاریم – ما ذرّه ز خود خبر نداریم
در راهِ ولا چو پا گذاریم – تا صبحِ ظهور رهسپاریم
ما کشتۀِ اشک و آه و دردیم – تصویرِ شکوهِ نام مَردیم
از بادۀِ نابِ فاطمی مست – ما را به سر آرزوی وصل است
ما کُشتۀِ عشقِ زینبَ هستیم – عباس علم گرفته دستیم
زینب مَهِ آسمانِ عشق است – او صاحبِ کعبۀِ دمشق است
آن دیده به دیده کربلا را – آغوشِ بلا گشوده ما را
مردانِ مدافعِ حرم، ما – پا پَس نکشیده یک قَدَم، ما
تا صبحِ ظُهور ما به پاسیم – سربازِ خیامِ آلِ یاسیم …
به امید ظهور حضرت یار ….
سحرگاه ۲۳ آذرماه ۱۳۹۴ منصور نظری