خبر شهر به گزارش پرویز امینی_ قریب به دوازده سال است که از تاسیس شهرداری فردوسیه می گذرد. این شهر با تجمیع روستاهای خاوه، عبدآباد، برات آباد ،عباس آباد و فردوس شکل گرفته و یوسف آباد صیرفی و رامین نیز به عنوان روستاهای حریم این شهر معرفی شدند که البته یوسف آباد صیرفی در آخرین ماه های سال 91 و دقیقا در آستانه انتخابات چهارمین دوره شوراها به حوزه خدماتی شهر فردوسیه ارتقاء یافت. طبق آمار تقریبی، جمعیت ساکن در این شهر بالغ بر 35 هزار نفر است که بصورت پراکنده در محله های مذکور سکونت دارند. محله هایی که متاسفانه علیرغم سپری شدن دوازده سال از تاسیس شهرداری، کماکان بافت سنتی و روستایی خود را حفظ کرده و انصافا نمی توان عنوان شهر را به آن منصوب کرد.
شایان ذکر است هرچند در طول این سال ها، در مقاطعی هر یک از شهرداران وقت تلاش کرده اند تا حد امکان نیاز شهروندان را مرتفع نموده و از رضایتمندی عموم برخوردار باشند، اما این کافی نیست و شهروندان دوست دارند از امکانات شهری بیشتری بهره مند گردند تا مجبور نباشد برای رفع نیازهای روزمره و رفاهی خود از امکانات دیگر شهرهای همجوار استفاده کنند. لذا سعی داریم با بررسی اجمالی، دریابیم چه میزان از این نیازها در شهر فردوسیه مغفول مانده و لازم است تا مدیریت شهری جدید برای رفع آنها تلاش نماید و اینکه آیا مدیریت شهری فردوسیه در طول سالهای گذشته در تامین این نیازها موفق عمل کرده است یا خیر؟
در ابتدا ذکر این نکته ضرورت دارد که خدای ناکرده هرگز قصد تخریب شخص یا گروهی را نداریم. بلکه در صددیم با توجه به شواهد و هرآنچه اتفاق افتاده است، مسائل را کاملا منصفانه مورد نقد و بررسی قرار می دهیم.
چیزی به پایان دو سال فعالیت شورای دوره چهارم شهر فردوسیه نمانده است. شورایی که در ابتدای فعالیت خود با ابقاء شهردار قبلی، سعی بر آن داشت ضمن بهره مندی از تجربه وی در مدیریت شهری و شناختی که او از موقعیت جغرافیایی- اجتماعی شهر و حتی پرسنل شاغل در شهرداری داشت، به فعالیت های عمرانی- رفاهی و خدماتی مورد نیاز شهروندان سرعتی دوچندان بخشیده و کارنامه ایی موفق حتی در اولین سال دوره چهارم داشته باشد. آیا واقعا چنین اتفاقی افتاد؟ آیا به نیاز شهروندان از طرف شهرداری در 4 دوره فعالیت شوراهای شهر فردوسیه رسیدگی شد؟ آیا می توان کارنامه شهرداری را در طول این 4 دوره مثبت ارزیابی کرد؟ براستی قضاوت با کیست؟… مردم؟ شورای شهر؟ یا حتی پرسنل شهرداری؟
در این مقال قصد داریم تا تغییر و تحولات صورت گرفته در مجموعه شهرداری فردوسیه و نوع فعالیت آنرا از منظر مردم که قطعا بهترین داوران این حوزه هستند، مورد نقد و بررسی قرار دهیم. مردمی که بارها و بارها با حضور خود در صحنه های انقلاب اراده و پشتیبانی خویش را از این نظام الهی داشته اند و اوج این حضور در انتخابات سال 92 به معرض نمایش گذارده شد. انتخاباتی که علاوه بر ریاست جمهوری، انتخابات دوره چهارم شوراهای اسلامی را نیز تجربه می کرد و همگان دیدند که شهروندان این خطه همپای دیگر نقاط کشور، با حضور پر شور در پای صندوق های رای نسبت به آینده شهر خود بی تفاوت نبوده و حماسه ای ماندگار آفریدند و امروز هم قطعا از مسئولین فقط کار می خواهند و کار. مسئولینی که در میتینگ های تبلیغاتی خود به مردم وعده کرده بودند تا در راستای تامین رفاه شهروندان از هیچ کوششی دریغ نورزند. آیا امروز این آرامش حاصل آمده است؟
شایان ذکر است از آنجا که شورای شهر وظیفه اجرایی بر عهده ندارد، بنابراین سکان مدیریت شهری را به فردی می سپارد که از پس رفع مشکلات برآمده و در طول دوران مدیریت خود آن چه را که در راستای تامین نیاز شهروندان است، اجرایی نماید. حال سوال اینجاست که آیا تا به امروز این اتفاق در شهر فردوسیه افتاده است؟ آیا مجموعه های 4 دوره شورای های شهر فردوسیه در خصوص انتخاب فردی اصلح، پرتوان، تحصیل کرده و مدیر، درست عمل کرده اند؟
عملکرد مدیریت شهری و میزان رضایتمندی شهروندان
حال باید ببینیم شهروندان فردوسیه که اتفاقا داوران حقیقی و منصف نظرسنجی ها هستند، در این خصوص چه نظری دارند؟ بهتر است از همان محله شمالی شهر شروع کنیم. یعنی محله خاوه، آیا مردم ساکن در محله خاده از فضاهای سبز و رفاهی، اماکن ورزشی، راه های ارتباطی برون شهری و داخلی، بافت فرسوده موجود، آسفالت و جدولگذاری معابر، هدایت آبهای سطحی، زیباسازی معابر، مبلمان شهری، کتابخانه، فرهنگسرا و… رضایت دارند؟
مردم محله عبدآباد چه؟ آیا معبر اصلی این محله آنچنان تعریف شده است که دو خودرو به راحتی بتوانند بدون دردسر و نزاع و فحاشی از کنار یکدیگر عبور کنند؟ پیاده رو چطور؟ از فرهنگسرا و کتابخانه هم که خبری نیست! زیبا سازی، مبلمان شهری، هدایت آبهای سطحی و …؟؟؟
محله عباس آباد هم که “اظهرمن الشمس” است و دیگر نیاز به توضیح ندارد. آیا شما نشانی از اصول شهری در عباس آباد می بینید؟ از عرض کم خیابان اصلی گرفته تا فضای سبز و پارک، مبلمان شهری، زیبا سازی و …
در این محله از شهر، مدیریت شهری در طول 12 سال حتی از احیای فضای سبز میدان خمسه (کوچکترین میدان خاور میانه) هم غفلت کرده است، چه رسد به احداث و گسترش اماکن تفریحی و رفاهی. بنابراین تمام این کاستی ها نشان دهنده آن است که عباس آباد یک روستای بزرگ است نه بخشی از حوزه خدماتی یک شهر، آنهم از نوع بهشت!!!
محله فردوس نیز حال و روز خوشی ندارد و اگر دیده میشود که برخی معابر این محله تعریض شده است، باید به عرض برسانیم که انصافا علیرغم این همه هزینه، نه تنها تردد خودروها در این خیابان آسانتر از قبل انجام نمی گیرد، بلکه بغرج تر نیز شده است (امان از مقوله شیرین حذف پارکینگ!). راستی از کوچه پس کوچه های فردوس منجمله کوچه زمزم چه خبر؟ آیا واقعا در طول این 12 سال گذشته امکاناتی قابل توجه به محله فردوس انتقال یافته است یا اینکه این بندگان خدا فقط دلشان به دو بانک دولتی و یک واحد اعتباری در حاشیه آن میدان mp3 شده (میدان شهید منصوریان) خوش است و ترافیک و آشفتگی سرسام آور آنرا به تماشا نشسته اند؟
و اما یوسف آباد صیرفی !!!
فکر کنم چیزی نگوییم بهتر است! چرا که ساکنین این محله در ابتدا از اینکه به حوزه خدماتی شهر فردوسیه ملحق شده اند بسیار خشنود بودند. چون تصور و باورشان بر آن بود که با توجه به درآمد روزافزون شهرداری از یوسف آباد صیرفی، بزودی امکانات شهری به این محله مستعد سرازیر شده و آسایش ساکنین تامین خواهد شد. اما دیدیم که متاسفانه اینگونه نشد و فضای سبز امروز یوسف آباد صیرفی آدمی را به یاد کویر می اندازد و در قیاس با دوران روستایی، هزار درصد افت داشته است. لذا امروز کار به جایی رسیده است که مردم یوسف آباد صیرفی تنها یک خواسته از مسئولین شهرستان و کشوری دارند: “از طلا بودن پشیمان گشته ایم، مرحمت فرموده ما را مس کنید” و این یعنی اینکه ما می خواهیم همان روستا باشیم تا اگر از امکانات محروم هستیم، حداقل منت شهرنشینی بر سرمان نباشد. لطفا ما را از همان امکانات روستایی خودمان هم محروم نکنید.
فقر امکانات در مسکن مهر (شهرک ثامن الائمه) هم که در این مقال نگنجیده و نیازمند یک ویژه نامه اختصاصی است. اما همین اندازه بدانید، صحبت از شهرکی است که شهرداری بدون توجه به تامین سرانه ها، برای آن پایانکار صادر نموده و آنرا به حال خود رها کرده است و ظاهرا بنظر نمی رسد برای شهرداری فرقی داشته باشد که دانش آموزان ساکن این شهرک اکنون در کجا درس می خوانند!!! آیا مسئولین شهری تا بحال دانش آموزش چهارم ابتدایی این شهرک را دیده اند که مجبور است در سرما و گرما و تحمل خطرات و استرسهای روزانه تا مدارس روستای رامین در رفت و آمد باشد؟ (در فرصتهای بعدی، گزارش کاملی از فقر امکانات و گله مندی شهروندان این شهرک خواهیم داشت).
نظر و جایگاه پرسنل شهرداری در کجای بحث ما قرار دارد؟
آیا پرسنل شاغل در شهرداری از وضعیت پیش آمده راضی هستند؟ چرا اینهمه جابجایی ضربتی و تکراری را در حوزه ها و واحدهای شهرداری شاهد بوده ایم؟ آیا این جابجایی ها بر اساس شایسته سالاری، تخصص، تجربه و تحصیلات مرتبط صورت گرفته است یا اینکه مدیریت های شهری صرفا جنبه تنبیهی آنرا لحاظ کرده اند؟ در نظر بگیرید، فردی که انگیزه لازم برای کار در آتشنشانی ندارد و حتی ابتدایی ترین آموزش های لازم را هم سپری نکرده و صرفا از روی تنبیه به این واحد تبعید شده است، چگونه می تواند در یک عملیات اطفاء حریق که مستقیما با جان انسان ارتباط داشته و ثانیه ای غفلت می تواند جبران ناپذیر باشد، آنگونه که باید به شهروندان کمک کند؟
در مورد تعاونی مسکن پرسنل شهرداری هم که صحبت کردن فایده ای دارد. فقط بدانید اعضای این تعاونی تمام دارایی خود را جمع نموده و صرف خرید زمینی کردند که قرار بود به زعم مدیرعامل وقت تعاونی، در اسرع وقت ساخته شود و تحویل اعضاء گردد. اما هرگز اینگونه نشد و دیدیم که مدیران وقت چگونه با سرمایه و احساسات اعضای این تعاونی بازی کرده و قریب به 8 سال است که زمین مذکور همانطور بلاتکلیف به حال خود رها شده است و کسی هم پاسخگو نیست.
پیشرفت شهر در گروی اجرای پروژه های تاثیرگذار و مهم تر است
یعنی اینکه احداث بازار روز در خارج از محدوده مسکونی، آنهم با هزینه های سرسام آور و سپس تبدیل آن به حوزه و انبار خدمات شهری، فقط حیف و میل کردن بیت المال را به همراه داشته است. یعنی اینکه احداث غسالخانه در دو آرامستان شهر، مهم تر از هزینه … میلیونی آلاچیق در امامزاده خاوه است! یعنی اینکه می شد با اختصاص هزینه ای بسیار کمتر از “آلاچیق” مشکل ابتدایی کفن و دفن اموات سطح شهر را رفع نمود تا خانواده متوفی مجبور نباشد مثل دوران قرقره میرزا، هنوز در گوشه حیاط و با همان تشت و لگن، مراحل غسل میت خود را انجام دهد.
یعنی اینکه هنوز در این شهر یک سالن اجتماعات آبرومند وجود ندارد تا مراسم تجلیل از خانواده معظم شهدا، ایثارگران و جانبازان و… در نمازخانه شهرداری و یا تالار پذیرایی چهلستون و باغ سبز برگزار نگردد.
همه مثالهایی از این دست، به منزله آن است که تا به امروز بودجه تعریف شده عمرانی در فردوسیه، آنگونه که باید دردی از عمران شهر حل نکرده است و سوال اساسی ما این است که آیا قرار نیست بالاخره این وضعیت اصلاح شود؟ آیا زمان آن فرا نرسیده است تا دندان لق تعریض معابر فردوسیه کشیده شود و بلوار چهل تکه این شهر بهم متصل گردد؟
و اما!
اگر خوب دقت کنید خواهید دید که بر روی تابلوهای ورودی شهر فردوسیه اینگونه حک شده است: “به بهشت شهرستان شهریار خوش آمدید” خداوکیلی این عنوان، زیبنده شهری مانند فردوسیه است که حتی از برخی ابتدایی ترین زیرساخت های شهری هم رنج می برد؟ و اگر قرار است شما حضرات، شهر فردوسیه را با بهشت قیاس کنید، پس عناوین شهرهایی همچون شهر جدید اندیشه، با آنهمه امکانات استاندارد شهری چه می تواند باشد؟! (جا دارد از خوانندگان عزیز بابت آن که عکس قابل توجیهی بجز آسفالت در شهر فردوسیه مشاهده نشد و مجبور شدیم مطلب مذکور را بدون استفاده از عکس چاپ کنیم، پوزش بخواهم.)
پیشنهادات به مدیران شهر فردوسیه:
– برنامه ریزی، سازماندهی، بسیج امکانات و نیروی انسانی شهرداری در راستای پیشرفت شهر فردوسیه.
– ارتقاء سطح تخصصی نیروی انسانی شهرداری در زمینه های مختلف جهت ارائه خدمات مطلوب به شهروندان.
– استفاده از نظرات تخصصی نخبه ها و معتمدین در زمینه های فرهنگی، اجتماعی، عمرانی و آموزشی.
– عدم استفاده از نیروهای غیربومی (مامور از سایر شهرداریها) در پستهای مهم به جهت ایجاد انگیزه در پرسنل شهرداری.
– جلوگیری از اعمال نفوذ بعضی از افراد در تصمیم گیرهای مدیریت شهری.
– تسریع و ارائه خدمات مطلوب شهرداری به شهروندان(صدور پروانه، نظافت کوچه و خیابانها و غیره).
– تجمیع میوه فروش های سیار در یک بازارچه محلی و رفع سد معبر و کمک به روان شدن ترافیک خیابان اصلی و حمایت از صنوفی که هزینه های برق، گاز، آب و مالیات پرداخت می کنند. (البته با جمع آوری میوه فروشان سیار اندکی از درآمد خدمات شهری از بین خواهد رفت).
– مطالعه تخصصی و کارشناسی جهت درآمدهای پایدار و خودکفایی شهرداری و به تبع آن عدم مراجعه شهرداری به درآمدهای ساخت و سازهای حریم شهر و جلوگیری از ساخت و سازهای غیرمجاز و جلوگیری از تخریب و تفکیک باغات.
– ایجاد منطقه تجاری و تمرکز صنوف تجاری و تولیدی در یک نقطه شهر و ایجاد درآمد پایدار.
– حمایت و رسیدگی به مشکلات واحدهای تولیدی و صنعتی موجود شهر از جمله آسفالت خیابانهای نان ماشینی، منبع آب عبدآباد(کوچه خیام)، ارغوان و سازه های فلزی.
– قطع نمودن منافع دلالان ساخت و ساز (دیوارکشی، تفکیک باغات، زمین خواری) به اصطلاح عامیانه کارچاق کن ها یا مشاوران به ظاهر دلسوز (که تخصص آنها تخریب اراضی کشاورزی، تفکیک باغات و ایجاد باغچه های جدید در زمینهای اوقافی و غیره می باشد).
– مطالعه فنی، مهندسی و برنامه ریزی مدون مالی جهت تامین اعتبار پروژه های عمرانی:
– 1-تعریض خیابان امام خمینی(ره).
2-احداث فرهنگسرا و سالن اجتماعات.
3-ایجاد پارک بازی و فضای سبز در محله های مختلف شهر(محله خاوه، برات آباد،عباس آباد و یوسف آباد).
4-احداث جاده های مواصلاتی شاهد شهر و صباشهر.
5- احداث مجتمع های تجاری و جذب سرمایه گذار بخش خصوصی.
6-احداث ساختمان آتش نشانی و پارک بازی در محله یوسف آباد.
7-تجهیز آرامستانهای فردوسیه و یوسف آباد به غسالخانه و سالن اجتماعات جهت مراسمات تدفین.
8-اصلاح هندسی و تعریض بلوار جنب مسجد سیدالشهدا(ع)محله خاوه.
9-تعریض پیچ های تند ورودی شهر (معروف به پیچ مرغداری).
10-احداث سالن ورزشی در محله های خاوه، یوسف آباد، عباس آباد و برات آباد.
11-آسفالت و جدول گذاری خیابانهای شهید خلیلی، مازندران، انقلاب، میرزاکوچک خان، شهید افشار، دکتر حسابی و دیگر خیابانهای اصلی.
12-تحویل فضای سبز و بلوار امیرکبیر به شهرداری شهریار و جلوگیری از هزینه های حفظ و نگهداری فضای سبز و آبیاری و هزینه های ماشین آلات و غیره چرا که این بلوار در حوزه حریم شهرداری شهریار می باشد.
و پروژه های عمرانی و خدماتی دیگر.
جان کلام:
مدیریت شهری در راس آن شهردار می بایست بواسطه تعامل با شورای اسلامی، بهره گیری از نیروی انسانی متخصص شهرداری و برنامه ریزی(کوتاه و بلند مدت) و مطالعه دقیق نقاط ضعف و قوت شهر، نسبت به رفع مشکلات فوق الذکر اقدام نماید. در غیر اینصورت در 12 سال آینده نیز وضع به همین صورت خواهد بود… بنابراین لازمه رسیدن به همه این اهداف بلند، انتخاب یک شهردار ششدانگ برای شهر فردوسیه است و با توجه به فرصت باقی مانده از دوره فعالیت شورای دوره چهارم، مسئولیت سنگینی بر دوش منتخبین مردم است چرا که اینبار انتظار می رود سکان مدیریت شهری در فردوسیه به فردی سپرده شود تا با توجه به توان مدیریتی و تخصصی خود و با شناسایی تهدیدهای دست و پا گیر، بتواند آنها را به فرصتی مناسب تبدیل نموده و در مدت زمان باقی مانده، جبرای مافات 12 سال گذشته را نماید.
در پایان بار دیگر اعلام میداریم که هرگز عناد و بحث شخصی با هیچ فرد و گروه خاصی نداشته و صرفا جهت رفع مشکل مردم بر خود وظیفه دانسته ایم تا رسالت خویش را به نحو احسن انجام دهیم.
