گپی خودمانی با همکاران خبرنگار: از ماست که بر ماست!
پرویز امینی_ اگر امروز مسئولین شهرستان با خبرنگاران اینگونه برخورد می کنند و نگاه ایشان به جامعه خبری، از نوع “ارباب و رعیتی” است، دقیقا حاصل سکوت خودمان است، سکوتی که در اکثر نشست های خبری با مدیران داشته ایم، همان سکوتی که هی خواستیم سوال بپرسیم و از اینکه جناب مدیر مکدر نشود، از […]
پرویز امینی_ اگر امروز مسئولین شهرستان با خبرنگاران اینگونه برخورد می کنند و نگاه ایشان به جامعه خبری، از نوع “ارباب و رعیتی” است، دقیقا حاصل سکوت خودمان است، سکوتی که در اکثر نشست های خبری با مدیران داشته ایم، همان سکوتی که هی خواستیم سوال بپرسیم و از اینکه جناب مدیر مکدر نشود، از پرسیدن امتناع ورزیده و همیشه ملاحظه کردیم، همان جلساتی که اجازه داده نشد بیشتر از یک سوال بپرسیم و مباحث را باز کنیم و ما جلسه را ترک نکردیم. همان جلساتی که هر وقت خواستیم درد دل و شائبه های مردم را مطرح کنیم، با یادداشت، گزیدن لب، چشم غره و هزار ایماء و اشاره از پرسیدن منع شدیم.
و همیشه این ما خبرنگاران بودیم که کوتاه آمدیم و به این رویه غلط، عادت کردیم و رفته رفته عادت کردنمان هم نوعی عادت شد!
وقتی عادت کرده ایم…
تا وقتی عادت کرده ایم در پایان مراسم افتتاحیه پروژه های عمرانی میلیاردی شهرستان از شهردار گرفته تا رئیس شورا و حتی مسئول روابط عمومی، برای گرفتن رپرتاژ آگهی، ساعتها ما را به دنبال خود بکشند و دست آخر هم آنرا با هزار منت، سرزنش و سفارش این و آن و همچنین خرده فرمایشات ریز و درشت، بپذیرند تا عملکردشان را در بوق و کرنا بیندازیم!
تا وقتی عادت کرده ایم عکس فیگوری و رتوش شده حضرات را به اندازه LCD در نشریاتمان چاپ کنیم تا شاید خوششان بیاید و از این طریق دلشان را بدست بیاوریم!
تا وقتی عادت کرده ایم خودمان به جای مدیران مطلب بنویسیم و آنها را به قدری بالا ببریم که دیگر دست خودمان هم به ایشان نرسد!
تا وقتی عادت کرده ایم برای تهیه خبری مهم که در حد یک سوال خلاصه می شود و 5 دقیقه هم وقت مدیر را نمی گیرد، نیمروزی پشت دفتر جناب رئیس بنشینیم و به جای اعتراض به اینهمه معطلی، به دفتردار ایشان التماس کنیم تا حتی اگر شده بین مریض داخل برویم!
تا وقتی عادت کرده ایم برای نقد کردن فاکتور 500 هزار تومانی که کلی برای تهیه گزارش آن زحمت متحمل شده ایم، بیش از 500 بار مسئول مالی شهرداری را زیارت کنیم و مقابلش گردن کج کنیم!
تا وقتی عادت کرده ایم با سر، خود را به جلسه ای برسانیم که فقط نیمساعت قبل به آن دعوت شده ایم و تازه برای نشستن و تهیه خبر هم لبه پنجره را نشانمان بدهند و برای این بی حرمتی ممنون هم باشیم!
تا وقتی عادت کرده ایم به جای نقد عملکرد ضعیف برخی مدیران شهرستان، به تعریف و تمجید از آنها بپردازیم!
تا وقتی عادت کرده ایم از زبان مسئولین مطلبی بر علیه خبرنگاران و همکاران خود بنویسیم تا مسئول مربوطه بتواند برای فرار از فشار افکار عمومی پشت سایه نزاع بین خبرنگاران مخفی شده و چند صباحی دیگر بر مسند قدرت بماند!
تا وقتی عادت کرده ایم اجبارا مطالب خود را به نحوی ویرایش کنیم که از حالت مردمی خارج شده و فقط جناب مسئول را راضی کند!
تا وقتی عادت کرده ایم بر خلاف عرف معمول که برای برگزاری روز معلم، پزشک و پرستار، ورزشکاران و… از هفته ها قبل ستاد تشکیل می شود، خودمان برای خودمان روز خبرنگار بگیریم و کادویی که با دوندگی و زحمت همکاران تهیه شده است، به یکدیگر هدیه دهیم!
تا وقتی عادت کرده ایم به دستگاهی خدمات رسان که وظیفه ذاتی او در ارائه خدمات به شهروندان خلاصه شده است، اجازه دهیم پا در کفش ما کند و به جای رفت و روب و جمع آوری موش از سطح شهر، اقدام به نویسندگی و چاپ نشریه نماید، اعتراض نکنیم!
و صدها عادت دیگر که اگر مرتکب آن نمی شدیم، امروز جایگاه واقعی جامعه پرتلاش خبری در منظر مدیران و دستگاههای شهرستان چیز دیگری بود و اینهمه بی حرمتی نمی دیدیم! چرا که برخی از این مدیران، اعتقادی به خبرنگار نداشته و در تشریح این قشر پرتلاش، معیار و خط کشهای منفعت طلبانه خود را دارند.
از نظر ایشان، خبرنگار کسی است که از «ما» و در خدمتمنافع و اهداف «ما» باشد و غير از این مابقی خبرنگاران “قلم فروش”٬ “دروغ فروش” و “سایر موارد فروش”هستند.
آنها معتقدند، خبرنگار کسی است که «به موقع» باشد. یعنیخبرنگار باید هر زمانی که مدیران احساس می کنند باید مطرح شوند و دیده شوند، حتما به سراغ آنهابرود. اما همينخبرنگار هرگز در فضایی که شخصيتها نيازی به مصاحبه و مطرح شدن ندارند، حق ایجاد مزاحمت برای خاطرشریف این عزیزان را ندارد.
از نظر ایشان،خبرنگار کسی است که “قلم تند و فلفلی” ندارد؛ چه معنا دارد که یک روزنامه نگار یا خبرنگار درتحليل خود بخواهد به کسی بتازد و جایگاه و عملکرد ضعیف مقامی را به نقد بکشد؟ یعنی، خبرنگار کسی است که “گير” ندهد؛ خبرنگار خوب یعنیخبرنگاری که به فسادهای اداری و اقتصادی کاری ندارد و ذره ای دخالت در افشای کار مفسدان نمی کند. یک گوشه می نشيندو هر حرفی که به او زدند باور میکند و احتياطا میگوید: “چشم، البته٬ هرچه شما بفرمایيد و روی چشمانم”.
اما صد افسوس…
اما صد افسوس که با تکرار عادات و الطاف ذکر شده که عمدتا از سر خدمت به شهرستان و تشویق مسئولین بوده است، ناخوداگاه کاری کردیم که مراسم روز خبرنگار سال گذشته با آن وضعیت توهین آمیز برگزار گردد!
همین الطاف بی حد و مرز ما باعث شد تا امسال در روزهای پایانی اسفند، برای همه اقشار مراسم تجلیل و خداقوت برگزار شود اما هیچکس حال خبرنگار را هم نپرسد!
همین الطاف روزافزون ما باعث شده است تا در طول سال و ایام افتتاح و بهره برداری از پروژه ها با تحمل مشکلات آب و هوایی، ایاب و ذهاب و دیگر هزینه های جانبی، خبر تهیه کنیم و بنویسیم و نهایتا مسئولین ما را به چشم رعیت خود ببینند!
چاره کار، مردمی کردن مطالب نشریات و رسانه هاست
در چنین شرایطی چه باید کرد و چاره کار چیست؟ اینکه ما اهالی قلم، خبرنگار هستیم و وظیفه داریم در راستای پوشش اخبار و عملکرد مسئولین تلاش کنیم، امری است اجتناب ناپذیر و اتفاقا با توجه ویژه به فرمایشات مقام معظم رهبری (مدظله العالی) در خصوص نامگذاری امسال با عنوان “دولت و مردم_ همدلی و همزبانی” شایسته است در راستای تحقق این شعار، به امر اطلاع رسانی و پاسداشت رسالت قلم، بیش از پیش اهتمام ورزیده و مثل همیشه فارغ از انتظارات مالی، پر تلاش تر ظاهر شویم. اما برای احقاق جایگاه خبرنگاران لازم است که در متد و روش خود تجدید نظر کرده و تامین منابع مالی خود را از مراکز دولتی و بویژه شهرداری ها به سمت بخش خصوصی سوق دهیم و در آنصورت است که مطمئنا بدون تملق و مجیز گویی مسئولین قلم خواهیم زد.
در آنصورت است که مسئول مربوطه خود را برای یک نشست خبری ششدانگ، آنهم با خبرنگاران پرسشگر آماده می کند، او دیگر خود را طلبکار از خبرنگار نمی داند و به جهت آنکه ما هم وامدار او نیستیم، قطعا قلم و نوشته هایمان مردمی تر خواهیم بود.
باید ثابت کنیم که هرگز منظورمان از ارزش نهادن مسئولین به جامعه خبری، اختصاص مبالغی بابت عیدی، سبد کالا و هدایای روز خبرنگار به این قشر زحمت کش نبوده و نیست. اما این بدان معنا نیست که برخی مسئولین نیز در مقابل نگاهی یکطرفه، طلبکارانه و ابزاری به اصحاب قلم شهرستان داشته باشند. چرا که ارباب جراید منطقه صرفا در راستای اعتلای آرمانهای نظام مقدس جمهوری اسلامی و تنویر افکار عمومی قدم برمی دارند و همانگونه که تاکنون در تمام عرصه ها، حضوری تمام قد داشته اند، وظیفه ایشان خدمت به نظام و مردم است نه ارائه خدمات به افرادی خاص.
همکاران محترم، با وضع موجود و برخوردی که امروز با جامعه خبری در شهرستان می شود، باید کمی بیشتر اندیشه کنیم و با باور بر قابلیت خبرنگاران شهرستان که بارها و بارها آنرا به اثبات رسانده اند، گامهای جدی تری در این عرصه برداریم و ضمن ارتقای روحیه پرسشگری، به برخی مسئولین ثابت کنیم که خبرنگاران این شهرستان همیشه برای قلم ارزش قائل بوده و علیرغم تحمل همه سختی ها و مشقات این حرفه، همانگونه که تا به امروز قداست قلم را با پول عوض نکرده اند، از این پس هم نخواهند کرد.
نظرات و تجربیات شما لغو پاسخ
-
تمامي نشريات شهريار فقط نقش روابط عمومي ادارات را دارند و اصلاً نبايد گفت نشريه چرا كه حتي يك نقد هم ندارد همه پر از تمجيد و چاپلوسي و تملق و … نتيجه مي شود مسئوليني كه حتي يك جلسه هم قادر به سخنراني نبوده و فقط ادعا دارند نمونه اش رئيس شوراي شهر كه فقط چهار تا كلمه نظارت حمايت و… را بلد است و از اول شورا تا آخرش همين را دائما تكرار مي كند. آيا شد يك بار در مورد تخريب باغات به رئيس جهاد كشاورزي و سازمان پاركها انتقاد كنيد؟ چرا ؟ چون منافع خودتان را به منافع برخي گره زده ايد اگر واقعا دنبال حرف حق هستيد نظرم را بگذاريد مطمئنم نمي گذاريد